In de voorbereiding van de aan Toon Tellegen gewijde Tzum benaderde ik Tellegens oudste illustratrice Mance Post met de vraag of zij enkele tekeningen wilde afstaan voor de rubriek Schetsboek. Ik had haar een nette brief geschreven en kreeg een nog nettere brief terug met het verzoek of ik haar wilde bellen. Aan de telefoon moest Mance Post me teleurstellen: ze wilde uiterlijk eind juni werk inleveren voor een project, dus ze had geen tijd voor tussentijds gedoe.
‘Mijn tafel ligt momenteel vol met schetsen, maar die mag u niet zien. Ik wil niets afstaan. Je gaat je mislukte kindertjes toch niet aan de buitenwereld tonen?’
‘Hoe gaat u verder te werk?’
‘Je maakt een schets, die gooi je weg, je maakt nog een schets, die gooi je weg, enzovoort. Tot je iets ziet wat ermee door kan. Vroeger plukten de buurjongetjes die schetsen uit de vuilniszak om ze thuis aan de muur te plakken.’
‘Schetsen, voorstadia kunnen heel interessant zijn.’
‘U bent zeker neerlandicus.’
Ik beken. Het is de droom van elke biograaf: in een bureaula een schitterende schets vinden of de eerste regels van een gedicht.
‘Na mijn dood zal niemand iets vinden.’
Eerder verschenen in Tzum 46
Artistiek Bureau 