Drie films van Alfred Hitchcock achter elkaar: een middag van moedwil en misverstand. In The Lady Vanishes uit 1938 verdwijnt een oud dametje aan boord van een trein, passagiers en bedienden zitten in het complot, maar de knappe Miss Iris Henderson zal het mysterie ontrafelen.
Vertrouw nooit een non op hoge hakken.
In The 39 Steps uit 1935 wordt de onschuldige, goedgeklede zakenman Richard Hannay verdacht van moord op een spionne. Achtervolgd door de politie duikt hij een nacht onder bij een boerenpaar. De boer gelooft niet in de onschuld van Hannay, maar de boerin helpt hem ontsnappen via de achterdeur. Zij geeft hem de donkere overjas van haar echtgenoot, zodat Hannay in de duisternis kan verdwijnen.
De onschuldige zakenman wendt zich tot het laatste contact van de spionne: een gerespecteerde professor, die toevallig net de verjaardag van zijn dochter viert. Een heel huis vol. De plaatselijke sheriff drinkt ook een glaasje mee. Hannay speelt zenuwachtig met zijn sigaret. Beleefd dwingend werkt de professor zijn gasten de kamer uit. ‘There’s no hurry, my dear, but if you must go…’ Dan doet hij de deur op slot.
O, vertrouw nooit een professor zonder pink.
De spionerende professor biedt Richard Hannay een eenvoudige uitweg: hij wil dat de zakenman zelfmoord pleegt. ‘Supposing I left you alone with this revolver. Tomorrow’s newspapers would be able to announce that the murderer had taken his own life.’ Hannay slikt. En op dit ijskoude moment in de film veroorlooft Hitchcock zich een grapje: de vrouw van de professor – dea ex machina – komt de kamer binnen. ‘I thought we were going to lunch directly, dear. We’ve all been waiting. Will Hannay be staying?’ ‘I don’t think so, dear.’
De professor schiet. Hannay gaat tegen de vlakte. Maar het boek zal zijn redding zijn. Cigar cases, yes, but I’ve never seen it happen to a hymn book before, except on the movies.
Artistiek Bureau 
Ha! Ik heb ze ook gezien. Vond de scènes waarin Hannay met handboeien vastzit aan Pamela ook erg spannend/ grappig. Ook in Psycho zit zo'n duo dat zich tegen wil en dank voordoet als een getrouwd stel. Die 'moord' halverwege de film lijkt trouwens ook erg op de echte moord in Psycho.
Speakin of H. en de literatuur, ietwat terzijde: ik zie vanuit mijn beperkte 1900-blik altijd aansluitingen bij bepaalde decadente thema's en motieven: in Rope een decadent voorbij goed en kwaad, gecombineerd met homosexualiteit, in Vertigo het thema van de verloren geliefde en maakbare vrouw a la bv Villiers de l'Isle Adam's Eve Future en in in Strangers on a train ook zoiets als een onvolmaakte doch artificieel maakbare werkelijkheid a la Belcampo of late decadenten als Mendes of Lorrain. Goed. dat moest ik even kwijt-: